ကဗ်ာဆရာ
အဲလုိေခၚေတာ့ သူကရယ္တယ္
ေဟာသည္ ကမၻာက်ယ္က်ယ္ထဲ
ျမဴမႈန္တစလုိပဲ ျပယ္သြားခ်င္ပါသတဲ့
ဒါဆုိရင္ ကုိယ္ကေတာ့
ေနမထြက္တဲ့အရပ္က
ျမဴမႈန္ကပ္ရပ္ေလး ျဖစ္ခ်င္တယ္
သူ႔ရယ္သံ ပုိက်ယ္လာတယ္
သံသရာထဲက ထြက္ေျပးခ်င္သူအတြက္
‘ထာ၀ရ’ စကားလံုး ဆုပ္ကုိင္ထားတဲ့ကုိယ္က
ေပကပ္ကပ္ေကာင္မေလးေပါ့…
‘ကိုကုိ’ နာမ္စားတစ္လံုးထဲနဲ႔
ကမၻာတစ္ခုလံုး အပုိင္ရထားသလို
ေပ်ာ္တယ္…
ဘာနဲ႔မွမလဲႏုိင္ေလာက္ေအာင္။
ေမွာင္တယ္...
ဘာကုိမွ မျမင္ႏုိင္ေတာ့ေအာင္။
ကုိယ္က..
သူ႔မ်က္ေတာင္ ထိပ္ဖ်ားမွာမွ
တြယ္ကပ္ေနတဲ့ အမိႈက္တစ္စ
မ်က္လႊာ ပိတ္ခ်လိုက္မွာကို ေၾကာက္တယ္။
လ်ပ္ေရာင္တျပက္ဆုိရင္ေတာင္
ျငိတြယ္ႏုိင္ရဲ႕…။ ဘ၀မွာ
သူ႔ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားက လြတ္ထြက္လာမယ့္
ကဗ်ာ စာလံုးေလးျဖစ္ခ်င္တယ္။
သူေျပာေနက် မျမဲျခင္းဆုိတာ
ရုိးေျမက် ရဲ႕ေနာက္မွာ ကပ္ထားလုိ႔ရခဲ့ရင္
မုိးမျမင္ ေလမျမင္
ဘ၀ကို မက္ေမာေနခ်င္တဲ့
ခပ္ညံ့ညံ့ ပိုးဖလံေကာင္ေလးပါ
အိပ္မက္ေတြမေကာင္းခဲ့ရင္ေတာင္
ညသန္းေခါင္ ရႈိက္ငိုေနခဲ့
ကုိယ့္ရဲ႕ သက္တန္႔ေရာင္ မရွိတဲ့အရပ္ဟာ
စၾက၀ဠာထက္ ေမွာင္တယ္။
အနက္ေရာင္ကာလရွည္ထဲ
အလင္းႏွစ္သန္းေပါင္းမ်ားစြာ
မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ မေလာင္ကြ်မး္ခ်င္ဘူး
ကုိယ္တုိ႔ဟာ
စံပယ္ျဖဴျဖဴ ႏွစ္ပြင့္လုိ အတူတကြ
ဒါမွမဟုတ္ ျမဴႏွင္းႏွစ္ေပါက္
အတူတူသာဆုိ အဲဒီေနေပ်ာက္ေတြကုိ
ေၾကာက္လိမ့္မယ္မထင္ဘူး
သစ္ရြက္ ခြ်န္ခြ်န္ေလးေတြေနာက္မွာ
အိမ္တစ္အိမ္ရဲ႕ အမုိးစြန္းေအာက္မွာ။
တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို ဗဟုိျပဳျပီးတဲ့အခါ
ေန႔ရက္တုိင္းဟာ ျပည့္ျပည့္၀၀သာတဲ့လလုိ
တစိမ့္စိမ့္ ေဖာက္၀င္စီးဆင္းခဲ့ေပါ့
ယံုၾကည္မႈဆိုတာ
အလုိလုိ ရင္ထဲ ေရာက္လာတဲ့အရာ
ကုိယ္တုိ႔ဟာ အေသအခ်ာ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကရမယ္
ယုန္ကေလးရဲ႔ နားရြက္ရွည္ထဲ
ကုိယ့္အိ္ပ္မက္..တုိးတုိးေလး ၀ွက္ထားခဲ့။
အျပာေရာင္ ေရစက္ေလးတစ္စက္
တုိ႔ႏွစ္ေယာက္လက္ထဲက သစ္ေစ့အ၀ါ
ႏွစ္တစ္ေထာင္ သက္ရွည္ပင္ၾကီးမဟုတ္ေတာင္
သက္တမ္း တစ္ရာ ႏွစ္ရာ
တတ္ႏိုင္သမွ် စိ္မ္းလန္းၾကမယ္
ဘယ္လိုမုန္တုိင္းမ်ိဳးလာပါေစ
ကုိယ့္လက္ကုိ မလႊတ္လုိက္နဲ႔။
ကုိယ္ပုိင္နံပါတ္တစ္ခုစီနဲ႔ ႏို၀င္ဘာ
ပူးတြဲ ခ်ည္ေႏွာင္ေပးလုိက္ကတည္းက
အၾကိမ္ၾကိမ္အခါခါရြတ္လည္း
မေ၀းခ်င္ဘူး အသံသာတတြတ္တြတ္
တစ္စံုတစ္ရာ လြတ္က်ကြဲသြားမွာ စိုးရြံ႔သလိုမ်ိဳး
အဲဒီလို တစ္ကုိယ္စာညညး္ခ်င္းေတြဟာ
ဆီးႏွင္းေတြလို တေပါက္ေပါက္
ႏုိ၀င္ဘာထဲ လမ္းေလ်ာက္ထြက္သြားခဲ့တယ္...။
တေယာ
No comments:
Post a Comment