‘ကြ်န္ေတာ့္ဘ၀က သိပ္ေမွာင္တာပဲ’
မဟုတ္တာ၊ ရွင့္မွာ လွပလင္းလက္လြန္းတဲ့ စြမ္းအင္ေတြရွိပါရဲ့။
လွတယ္ ။ ဒီလိုနာက်င္မႈေတြ သိပ္လွေအာင္ ဘယ္လုိေမွာ္ဆရာမ်ားလဲ…။
‘ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ နွစ္ေယာက္ ေတာ္ေတာ္တူတာပဲေနာ္’
အဟင္း…ကြ်န္မအခုရြတ္လုိက္တဲ့ စာေၾကာင္းကို ရွင္က
ဖတ္ေနတယ္..?
ေတာ္ေတာ္ အေျပာေကာင္းတဲ့လူ။ အခ်က္အလက္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား
တုိက္ဆုိင္ေနတာကုိေတာ့ တအ့ံတၾသ…။
‘အိပ္ပါေတာ့ မႏွင္းဆီ ၊ ၾကယ္ကေလးေတြေတာင္ မီးမွိတ္လုိက္ျပီပဲ’
အိုး…ဒီလုိပဲ ေပါက္ကရေတြ ေျပာေနက်လား…၊ ရွင္နဲ႔
စကားေျပာရတာ သိပ္ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းတာပဲ။
လြပ္လပ္ေပါ့ပါးခဲ့တဲ့ ညခ်မ္းေတြ…အဓိပၸါယ္တခ်ိဳ႕နဲ႕ လဲ့လဲ့ေလး မႈန္ရီ…။
‘ဘာျဖစ္လုိ႔ ေပ်ာက္သြားရတာလဲဗ်ာ…ကြ်န္ေတာ့္မွာ……’
မဟုတ္ေသးဘူး…ကြ်န္မ..မသိခဲ့ဘူး…။ တုန္တုန္လႈပ္လႈပ္
ေက်ာခုိင္းႏႈတ္ဆိတ္။ မျဖစ္သင့္ဘူး…ရွင္လုိက္မရွာသင့္ဘူးကြယ္။
သင့္ဆုိတဲ့စကားမွာ အသင့္အေနအထားနဲ႕…။
‘ကိုယ္ မေပ်ာ္ဘူး၊ ကိုယ္လာလုိ႔ ရမလားဟင္’
ပြဲေတာ္မျပီးခင္ ထြက္လာခဲ့မယ္…မေန႔ကလိုပဲ သူ႔လက္ဖ၀ါးထဲ
စံပယ္ေတြယူခဲ့ေပါ့။
မ်က္လံုးေတြ အသံုးမ၀င္ေတာ့ဘူးကြယ္။ တင္းတင္းဆုပ္ထားတဲ့
အင္အားေတြနဲ႕ ျမဴထူထူထဲက ေျခလွမ္းေတြ…။
‘သနားပါတယ္ ဒါေတြအားလံုးဟာ ကုိယ့္ေၾကာင့္...’
ဟင့္အင္း…မေျပာပါနဲ႕။ တစ္ေယာက္တစ္ကုိက္ စားခဲ့မိျပီပဲ။
ေဟာသည္ ဥယ်ာဥ္ကထြက္ခြာရတာ နည္းနည္းမွ ၀မ္းမနည္းမိဘူး ယံု။
ေရွ႔ကလမ္းေတြ ခက္ထန္ပါေစေတာ့။ ျမတ္နိုးအားကိုးစိတ္ေတြနဲ႕
တစ္သက္စာမုိးမယ့္ အရိပ္ေလ လား...။
‘ၾကည့္ပါဦး ဒီမွာ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ တစ္ေကာက္ေကာက္လုိက္ေနတာ’
ဒါဆုိေဟာသည္ပံုကေရာ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ဆံပင္ေတြ
ခုိးနမ္းေနတယ္။
အဲသည္ ခဏ ကိုယ့္၀ိညာဥ္ကို ဆြဲညိဳွ႕ ခ်ဳပ္ကိုင္ထား၊
သူ႔လိပ္ျပာဟာ ကုိယ့္အပါးမွာ ။ အဲ့သည္ခဏဟာ…ညေနခင္းေပါင္းမ်ားစြာ ခ်မ္းေျမ့ ၾကည္ႏူးလို႔သြား…။
‘ကုိယ့္ဆီမွာ စိတ္ေတြ တအားၾကီး ပံုမထားနဲ႔ေလ’
ဟင္။။မွန္ထဲက အရိပ္ေလးဆုိလို႔ သူငုိရင္ ငို၊ သူေပ်ာ္ရင္
ရယ္၊ ျငိတြယ္ျခင္းကုိ ဘာလို႔ ထိန္းခ်ဳပ္ကန္႔သတ္ခ်င္ရလဲ။ ခုခ်ိန္ သိပ္ေနာက္က်သြားျပီ။
လက္ထဲက ဗ်ပ္ေစာင္းေလး လြတ္က်သြားခဲ့။ ဘယ္အခ်ိန္က
ေစာင့္ေနမွန္းမသိတဲ့ မီးစဟာ သူ႔အလွည့္တဲ့…။
‘စိတ္မပူနဲ႕။ စိတ္မပူပါနဲ႕။ ကိုယ္တုိ႔က………’
အို..ကုိယ္ကုိယ္တုိင္က အငိုလြယ္ေနမိတာပါ။ မိုးဆုိတာ
မျပိဳတတ္မွန္း မသိတဲ့ ယုန္အေလးေပါ့။
ယံုၾကည္မႈကို သူ႔လက္ထဲအပ္ျပီးတဲ့ေနာက္ ကုိယ့္မ်က္လံုးကို
မယံုေတာ့။ ကုိယ့္နားေတြကို မယံုေတာ့။ ကုိယ့္ ႏွုတ္ဖ်ား ကုိယ္မယံုေတာ့။ တကယ္ေတာ့ ကိုယ္က
အယံုမလြယ္ခဲ့သူ…။
‘မုန္းပစ္လုိက္ပါ။ ကုိယ့္ကုိ ဘယ္ေတာ့မွ ခြင့္မလႊတ္ပါနဲ႕ေတာ့။’
ကိုယ္ ေခါင္းျငိမ့္လုိက္ရမွာလား မ်က္လံုးမွိတ္လုိက္ရေတာ့မွာလားကြယ္..
အဲဒီျမွားခ်က္မသင့္ခင္ကတည္းက ေသေစေလာက္တဲ့ ဒဏ္ရာၾကီးနဲ႕။
ပြင့္လက္စ ပန္းရုတ္တရတ္ ေၾကြက်သြား၊ အရွိန္အဟုန္ျပင္းျပင္းနဲ႕ျမစ္
ထူးခတ္ပစ္လုိက္သလုိေပါ့။ ဒီေနရာမွာ ရပ္လုိက္ေတာ့ဆုိလို႔ ျငိမ္ျငိမ္သက္သက္ ႏွလံုးေသြးရပ္ေပးလုိက္ရ…။
‘ကုိယ္ သြားေတာ့မယ္..ကုိယ့္စိတ္ထဲမွာ မင္းအျမဲရွိေနမွာပါ..’
ကုိယ့္ အသံကုိယ္ ႏွဳတ္ခမ္းနဲ႕ကုိက္ထားလိုက္တယ္…တစ္လွမ္း
ႏွစ္လွမ္း…ေျခလွမ္းေပါင္းမ်ားစြာ
က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ပိုက္ထားတဲ့ ေျခေထာက္ေတြ..နာက်င္ေနတဲ့ရင္ကုိ
တင္းတင္းဖိထား..မေခၚဘူး မေခၚေတာ့ဘူးကြယ္…
ရယ္ျပီးရင္ငိုရတာ ဘ၀လား
တစ္ဘ၀လံုး ငုိရဖုိ႔အတြက္
ရယ္ခ်ိန္ တုိေတာင္းလုိက္တာ
ျဖည္ခ်လိုက္တဲ့ လက္ဟာ ဗလာ
ဘာအတြက္ ရပ္ၾကည့္ေနမိလဲ
တြယ္ရာမဲ့…။
တေယာ
